Ik ben weer even in De Stad Amsterdam...

De stad waar: het eerste wat ik zie, een Biro is; een studente me gewoon aanspreekt met ‘je’ ook al heb ik grijs haar; er niet alleen fietsen en scooters zijn, maar ook andere, snelle tweewielers met gekke, dikke banden; er vuilniszakken op straat liggen in plaats van dat er kliko’s staan; mensen in de hoogte leven; de dame van de vuilniswagen me bedankt voor mijn geduld als ik bij het passeren even moet wachten; geveltuinen vol zitten met grote rozen; oogcontact uit den boze lijkt – en groeten nog meer; iedereen snel gaat, maar niet omdat ze ’n electrische fiets hebben; er verbazingwekkend veel troep op straat ligt; water is; verkeersregels met een korrel zout genomen worden: er toeristen zijn; er veel toeristen zijn; er veel toeristen zijn die in de weg lopen; een dame denkt dat - als je de taxi instapt - je voorrang hebt ten opzichte van een fietser (van mij dus in dit geval); mensen strak in hun vel en kleer zitten; er een overvloed aan too good to go’s is; elke fietstocht minstens één wegopbreking heeft; drie verkeersregelaars heerlijk swingen op de reggaemuziek die uit ’n neergezet boxje schalt, terwijl ze het verkeer regelen.