Kijk ons eens staan…

De aanblik vertedert me: ons derde paar fietsen innig naast elkaar. Gisteren neergezet op station Amstel in A’dam, na een feest van twee lieve mensen die de liefde en het leven vierden.

We waren even samen weg, de grote man en ik. De kleine betoverde zijn tante op hetzelfde moment (“wat heeft die jongen een fantasie, en wat kan hij goed zelf spelen en jeeh, wat eet die veel,” waren haar kreten naderhand). De extra fiets van de grote man meegenomen uit Ede om hier in A’dam (ik ben er wederom, ook nu ik dit type) neer te zetten. Na een memory-lane fietstocht, en feestje-incluis-boottocht, zijn we terug bij de fietsenstalling van het station zijn, en vinden er een plekje naast elkaar.

Vandaag, als ik terug ben in Amsterdam voor werk, vind ik onze fietsen zo heerlijk tegen elkaar aan. Fijne wetenschap: thuis fietsen met zitjes voor de kleine man, plus twee wielrenfietsen om samen snelle meters te maken. En om de een of andere reden verwarmt me de gedachte dat we hier nu ook fietsen hebben die een setje zijn.