Plaatsvervangend trots (2023-02-20)

Ik zit in 'Cultura' te werken. De bieb/ het theater/ filmzaal/ cultuuravond plek/ atrium. Het is er fijn en ik kan me hier goed concentreren. De grote man heeft het huis even lekker voor zich en ik zit even onder de mensen in het atrium. Vandaag is een dag met veel middelbare scholieren, twaalfjarigen schat ik zo.

Ineens wordt er gespeeld op de vleugel. Ik zit zo, dat ik niet op het podium kan kijken, en

dat maakt het eigelijk nog wel bijzonderder. En dat gaat echt drie kwartier lang door. Er komen ook nog even meiden vragen of zij ook mogen. Dat mag en later gaat hij weer verder, vele malen beter.

Iedereen die langsloopt begint te glimlachen. Ook glim iedereen toe. Puur genietend. Alsof ik het zelf speel. "Ja, mooi he? Ja, vind ik ook." Een dame op overloop roept dat ze het zo mooi vindt en dat hij vooral graag nog even door mag gaan. Ik beaam het haar stralend. Waarop zij vraagt (mijn vousvoijerend) of het mijn zoon is. Zo straal ik dus, haha…

Als de jongen die gespeeld heeft vertrekt, zegt hij bij vertrek tegen de twee andere meiden "Het is echt geen Frozen. Jullie hebben echt geen verstand van muziek".