"Wat 'n warmte zit er in die glimlach."

Als ik iemand langs loop, probeer ik altijd iets goeds te denken over degene die ik passeer: dat kan zijn 'n mooie kleer, tof haar, kekke schoenen, een vriendelijke blik, een rechte houding, of wat dan ook heeft. Zo af en toe complimenteer ik iemand er hardop mee. Met soms een "questionmark-ige" frons tot gevolg. Maar vaker nog 'n bedankje, of 'n verklaring. Zoals vanochtend, waarbij ik 'n hele slanke, lange jonge dame vertel dat haar manier van rechtop lopen mooi is en mij eraan herinnert dat dat ook mijn doelstelling is. Haar reactie (een beetje verbaasd maar vooral stralend): "Dank je! Omdat ik zo lang ben, liep ik vroeger zo ineengezakt, maar dat deed zo'n zeer aan mijn nek en rug. Dus nu loop ik maar fier rechtop."

En dan ben ik met de kleine man op Zomerbries (complimenten aan Ede voor het organiseren van zoveel bijzondere gratis (buiten-) evenementen). Als alles 'n beetje op zijn eind loopt, zien we 'n man in het rood. Mijn kleine man - met 'n open visier en in 'n vraag-grage leeftijd (of misschien zit het in zijn karakter, niet alleen in de leeftijd) - vraagt de man wat hij doet: "Ik maak complimenten". Hij biedt aan er eentje voor mij te maken. Zie hier:

Compliment gemaakt door de complimentenmakers.nl (mooie rozen in onze tuin dankzij struikroven.nl)

Het roert me; het zijn precies de kernkwaliteiten die me laatst verteld zijn. Vooral: dit zijn precies de waarden waaraan ik 'n groot belang hecht. Dank je wel, meneer-in-je-rode-pak!