Het grootste compliment...

Ik voel 'n priemende blik op me gericht als ik op zaterdagavond in een schitterend herfstig avondzonnetje de was op hang op het balkon. Ik kijk zoekend om me heen, en vindt hoog tussen verweven takken van de wisteria en clematis twee angstige oogjes die me aankoekeloeren. Verstopt in de bladeren. Zou dat...? Is het echt...? Hebben we gewoon op ons balkon een nestje?!

Het balkon grenst aan onze slaapkamer. We hebben nooit iets gehoord, baby-gepiep of iets dergelijks. Mijn werkkamer bevindt zich een verdieping hoger, en kijkt uit op het balkon. Dagelijks het raam open, maar ook daar niets gehoord. Maar het is echt waar, zie ik ook als even later vanaf boven kijk, een volwassen duif en een maatje kleiner.

Een nest in je eigen tuin of balkon vind ik echt het grootste compliment dat een vogel je kan geven. En wie had dat gedacht dat we er nu, begin oktober, nog eentje zouden vinden? Ik schrok er wel even van: de nachten kunnen inmiddels al flink koud zijn. Maar gelukkig oogt het jong al groot, en kan het al leren vliegen naar de berk hier tegenover. De berk waar vorig jaar dat duivennestje in huisde (https://www.suzannetoth-pal.me/post/duivennestje). Zo is de cirkel weer rond. Kom volgend jaar maar lekker weer aan deze kant van de cirkel nestelen, hoor. Hier ben je welkom!