Voetstappen in de sneeuw

Een dikke dollie heeft lekker rondgebanjerd in de sneeuw in onze tuin. Vaste routes nu vastgelegd in zichtbare afdrukken. Het heeft gesneeuwd. In mijn idee zou het pas woensdag gaan sneeuwen, maar het was maandag - begin van de werk- en schoolweek en er lag toen we opstonden al best een pak, en het bleef grondig doorsneeuwen. 

Sneeuw en ik zijn geen vrienden. Prachtig, maar koud (stel dat ik smelt…). En vooral: glibberig. Je weet nooit wat voor gladdigheid eronder zit...

Gelukkig woon ik met twee mannen in huis die sneeuw wél tof vinden en die in alles kansen en plezier zien. De een omdat ‘ie vier is en dan zijn sommmige dingen al snel tof en magisch. De ander omdat ‘ie “gewoon" een open frisse blik heeft (nu doe ik ‘m onrecht aan want hij heeft way more dan alleen een frisse blik, maar mijn punt is zo wel duidelijk).

Die maandagochtend, toen ik de fruit- en lunchtrommel aan ’t maken was voor de kleine man, met nog  ’n vaatwasuitruim en 'n mascara-date met mezelf op de planning, kwamen de jongens enthousiast naar beneden: “sneeuwballengevechttttttt….!” Ik kreeg accuut tijds- en sneeuwstress, maar deed toch mee want wilde natuurlijk geen spelbreker zijn. En inderdaad: het was gezellig en leuk. En grappig. Toen de fietstocht naar school: die laatste weg vlak voor school oogde toch echt wel erg glibberig. Dus maar lopen over de stoep. Dat voelde heel mietig (beaamd door de kleine man). Maar ook wel verstandig (beaamd door mijn gevoel). School goed bereikt, via ’n andere weg teruggereden en de reis overleefd. Die dag zou ik gaan hardlopen en de sneeuwvlokken stopten met dwarrelen. Het idee van sneeuw in het bos zo dichtbij was zo aanlokkelijk dat ik mijn renkleren ondanks mijn angst aandeed en ging rennen. En dat was niet de enige reden: ik wilde het ook eens uitproberen: hoe voelt de sneeuw? Nou, die voelde goed! Het knisperde lekker, ik maakte eerste, verse stappen in de sneeuw, zakte erin weg en liet net als de duif in onze tuin een voetafdruk achter in de sneeuw. Ik deed gewoon voorzichtig daar waar ik dacht dat glad was. Lette heus op, en kon constateren dat het echt niet eng was. Tof juist - zo wit in het bos. En als kadootje kwam er ’n clubje goudhaantjes langs (weet je wel, de allerkleinste vogeltjes van Nederland!).

De dag erna. De sneeuw lag er nog steeds. Ook weer breng-shift naar school en die ene straat leek nog gladder. "Whatever: ik parkeer mijn fiets gewoon aan ’t begin van de straat, hoef ik die fiets met de kleine man achterop ook niet te duwen door sneeuw." zei ik tegen mezelf. Luisteren naar mijn eigen gevoel. In de middag weer een holletje. Puur om het gevoel van sneeuw onder m’n voeten al rennend weer te ervaren en te voelen. 

Donderdag, met de trein naar Amsterdam. Vroeg op pad richting station. Een paar heuse sneeuwglijbaanstraten. Althans zo oogden ze. Mijn buik en andere delen in mijn lijf krompen ineen. Maar ook hier overschreef het heden het verleden. De gladheid van sneeuw ervaar je pas als je het ervaart. En natuurlijk kan het link zijn, en natuurlijk glijden er mensen uit, kun je botten breken, etc. Maar je kunt ook gewoon ervaren door te doen.